Często słyszymy, że dziecko nagle przestało jeść, zaczęło wybrzydzać. Jak to możliwe, że do niedawno sięgało po wszystko w zasięgu ręki, a teraz krzywi się na sam widok… prawie wszystkiego. Zwłaszcza nowości, ale trudno nazwać nowością wszystko, co nie jest kanapką z chlebem 😉

Czy to możliwe by dziecko, które do tej pory jadło wszystko nagle przestało jeść?

Tak, możliwe. Bywa, że nawet smyk, który do tej pory jadł różne rzeczy nagle zaczyna wybrzydzać. Nawet te dzieci, które były karmione metodą BLW i chętnie sięgały po rozmaite produkty, interesowały je nowe smaki, mogą nagle odmówić jedzenia. Mogą również nagle preferować chleb z masłem ponad wszystko i wymuszać ten niezwykle wyszukany zestaw na śniadanie, obiad i kolację…

Zwykle w wieku 0,5 roku do ok. 2 roku życia, maluch jest najbardziej ciekawy tego co ląduje na talerzu i jest dość otwarty na wszelkie smaki. Jedno podchodzi mu bardziej, drugie mniej, ale potrafi skosztować. Czasem kończy się na jednym kęsie, ale to wciąż jakaś próba. Niestety bywa, ze nawet najbardziej chętne do eksperymentowania i lubiące jeść dzieci, nagle zmieniają kierunek o 180 stopni. Jakby ktoś podmienił nam dziecko.

Dlaczego dziecko przestało jeść?

Powodów może być cała masa.

• Mija początkowa fascynacja, brakuje czasu na jedzenie. Dziwisz się, że dziecko nie je warzyw? A Ty kiedy jesteś głodny i szybko potrzebujesz się „zapchać” po co sięgasz? Zapiekanka warzywna, czy kromka z masłem i kiełbacha załatwia sprawę? Warzywa nie niosą dużej porcji energii (witamin, minerałów, błonnika, wszystkiego co najlepsze jest w nich masa, ale kalorii malutko…). Kiedy zatem świat czeka, dziecko też czuje pokusę szybkiego zapchania się bułą. Kolejny plus, że często dostaje ją w biegu, czy na spacerze. Stąd tak niezwykle ważne jest to i kiedy maluch je.

• Nowa sytuacja, stres: dzieci bardzo reagują na atmosferę. Nawet jeśli wydaje się Ci się, malucha nie dotyczy kłótnia rodziców – nic bardziej mylnego. Czuje, że jest źle, martwi się lub zwyczajnie ma zły nastrój i traci apetyt. Podobnie, gdy idzie do żłobka czy przedszkola, może przez jakiś czas odmawiać jedzenia.
• Bunt 2-latka tak zwany… W okresie, gdy dziecko w swoim mniemaniu jest już na tyle dorosłe, by decydować o wszystkim, chce decydować też o tym, co zje. I nie ma w tym nic złego, jeśli otrzymuje wartościowe posiłki do wyboru. Niestety często rodzice sami ograniczają menu do parówek i pomidorowej, by coś zjadł – nie tędy droga.
• Faza neofobiczna, czyli faza, w której dziecko zamyka się na nowości, a nawet odmawia jedzenia wcześniej lubianych rzeczy. Niestety dotyka wielu dzieci, żeby nie powiedzieć większości. Ohyda/łee/fuu zdaje się słyszeć rodzic przy niemal każdym posiłku. To może, choć nie powinno zniechęcić. Trzeba się wykazać nie lada cierpliwością, wyrozumiałością, ale jednocześnie stanowczością – by odmówić kolejnej kromki z masłem zamiast zupy. Głowa do góry, to minie, o ile nie oddasz dziecku kontroli – pamiętaj, nie jest na tyle kompetentne, by wybierać czy zje czekoladę czy surówkę…
• Zachęcanie, zmuszanie do jedzenia. W dobrej wierze przy każdym spotkaniu przy stole (powiało optymizmem, bo nie każdy spotyka się z dzieckiem przy wspólnym posiłku) namawiamy, zachęcamy… Zjedz, bo nie urośniesz, zjedz surówkę, bo nie dostaniesz ciastka, marchewka jest zdrowa – każdego by zemdliło od takiej ilości komentarzy. Podaj, dotrzymaj towarzystwa w jedzeniu, nie komentuj zbyt dużo, co nie znaczy, nie rozmawiaj. Przy jedzeniu całkiem przyjemnie jest zamienić kilka zdań. Zachęcanie, czy groźby, szantaż? Czasem niestety idą w parze.
• Nerwy, irytacja. Jeżeli dziecko kojarzy sytuację jedzenia ze stresem, krzykiem, płaczem, jasna sprawa, że nie może go lubić. I nie chodzi mi o pałanie miłością do szpinaku podanego w taki sposób, jaki niejednemu z nas odebrał apetyt na zawsze (na szczęście nie mi). Chodzi o to, by dzieciak lubił być w kuchni, „gotować” na swój sposób i przede wszystkim siadać do stołu. Kiedy maluch lubi usiąść do stołu w towarzystwie, to już jest połowa sukcesu.

Jak sobie radzić, gdy dziecko przestało jeść?

• Zachowaj spokój i daj sobie oraz dziecku czas
• Nie zamykaj się na próbowanie, podawaj w inny, ciekawy sposób. Zainteresuj na nowo tym co na talerzu

• Zachęcaj poprzez fajną zabawę, zgadywanki (co bardziej chrupie ogórek czy pomidor itp.)
• Zaproś do kuchni
• Powygłupiaj się warzywami i owocami – teatrzyk grany przez „świeżych” aktorów pomoże się zaprzyjaźnić z „wrogiem”
• Nie komentuj przy jedzeniu
• Nie porównuj – nic tak nie denerwuje jak pokazywanie ile Staś zjadł, zarówno dziecka, jak i porównującego rodzica
• Pójdź do warzywniaka i daj możliwość zrobienia zakupów maluchowi – roczniak potrzyma brokuła/pora – to ciekawe jak zupełnie różne są warzywa, starszak sam włoży do koszyka, czy poda miłej pani
• Pozwól poznać, zerwać, pobawić się, pokaż jak rośnie

• Pozwól przygotować – rwanie sałaty to świetne zadanie już dla najmłodszych stażem kucharzy
• Nie daj się wciągać w dyskusję: chcę to – nie dam Ci, ale chcę, ale Ci nie dam 😉 To nie da efektu, a nerw murowany. Spokojnie zaproponuj miskę zupy, postaw na stole, zaproś dziecko i sama zacznij jeść.
• Nie proponuj niczego w zamian. Jeśli po kilku minutach wrzasku dla spokoju podajemy bułę zamiast zupy, możemy mieć pewność kolejnego protestu przy następnej okazji. Przekazanie kontroli i ograniczenie menu do 3 dań może spowodować znaczne wydłużenie fazy neofobicznej.

Powodzenia, wytrwałości, wiary, stanowczości i spokoju wszystkim, którzy przechodzą przez ten etap, lub mają go jeszcze przed sobą.